کودکان امروز به عنوان «بومیان دیجیتال» در حال رشد هستند، که از همان سال‌های نخست زندگی، در دنیایی از صفحه‌های نمایش، برنامه‌ها (اپلیکیشن‌ها) و دستگاه‌های متصل غوطه‌ور شده‌اند. ما به آن‌ها یاد می‌دهیم که اسباب‌بازی‌هایشان را به اشتراک بگذارند، نسبت به جهان کنجکاو باشند و با همسایگان خود مهربان باشند. اما آیا همان اخلاقیات بنیادی را برای زندگی دیجیتال آن‌ها نیز آموزش می‌دهیم؟ آیا آن‌ها را به عنوان کاربران توانمندی تربیت می‌کنیم که ابزارهایشان تحت کنترل خودشان باشد؟